Tak mnie zmęczyło uczenie się o tych regionach, apelacjach i potencjałach starzenia do egzaminu, że z przyjemnością przyjąłem zaproszenie mojego serdecznego przyjaciela (nazwijmy go „Gospodarzem”) do odwiedzin w jego wine barze. Powiedział, że się przewietrzę, spróbuję czegoś nowego, spojrzę szerszym kadrem... Dobre sobie. Zbyt długo go znałem, żeby się nabrać na to jego „poszerzanie”. Wiedziałem, jakie wina lubi. Nie uczył się z nami, chyba celowo trzymał się z dala od naszego klubu. Raz wpadł na sommelierskiego śledzika, przyniósł te swoje „naturalne”, większość wylewała bez próbowania, pukając palcem w rubrykę „przejrzystość” na karcie do degustacji. Wada na wadzie – to była zawsze nasza konkluzja.